Zoals ik al vaker heb verteld, ik heb als huisdier tamme ratten. Ratten zijn heerlijke huisdieren vol liefde. Helaas hebben ze een heel groot nadeel. Tamme ratten stammen, veelal, af van de labratten en daardoor erg gevoelig geworden voor alle dingen en ziektes waarvoor ze de laboratoria voor gebruikt worden.
Dit weekend werd ik er helaas weer eens heel hard mee geconfronteerd. Ik zat heerlijk op de bank een beetje tv te kijken, etc toen 1 van mijn 2 ratjes ineens heel raar begon te doen. Het leek wel een soort epileptische aanval. Ik wist dat ze ziek was, ze had namelijk al een langere tijd een tumor in haar lies. Vrouwtjes ratjes zijn gevoelig voor melkkliertumoren.
Na deze aanval nam ik haar uit de kooi en nam haar bij me op de bank. Ik was er heilig van overtuigt dat het einde nu heel snel zou aankomen. Het is ongelooflijk hoe hard een ratje gaat vechten voor het leven puur met liefde. In de jaren dat ik ratjes heb gehad, is dit iets wat ik al vaker heb gezien. Liefde is een voedingsbodem waarmee ze de dood werkelijk kunnen uitstellen.
Wat zijn ratten toch vechtertjes.
Ondertussen, op het moment dat ik dit artikel schrijf, zijn we alweer ruim 3,5 uur verder en vecht ze nog steeds voor het leven. Nou ja vechten, ze ligt half levenloos in een oud hangmatje naast me op de bank. Voordat er mensen boos worden, 2 uur geleden heb ik de dierenarts gebeld. Ze heeft me duidelijk uitgelegd waar ik op moet letten om te kunnen zien of mijn ratje lijdt. Op dit moment ligt ze er vredig bij, doet af en toe haar ogen open, probeert enigszins zichzelf te wassen en zelfs af en toe mij.
Nu komt mijn grootste gevecht van het moment. Op dit moment is het 17:56, ze lijkt geen pijn te hebben of angstig te zijn. Alleen, wanneer hak ik de knoop door om een handje te helpen? Wanneer bel ik de dierenarts op om aan te geven dat het niet meer kan? Mijn grootste angst is de nacht. Wat als ze vannacht wel gaat lijden en ze helemaal alleen is? Wat als het een traumatisch gevecht wordt? Als ik haar morgenochtend wel dood in de kooi vind, kan ik het mezelf dan vergeven en heb ik er vrede mee?
Dit alles is een relaas van een dierenliefhebber die verscheurd wordt door de vraag wat op dit moment de beste keuze is. Ik weet dat het einde eraan komt en dat doet pijn.
You might also like
5 Comments
Wij hebben laatst onze kat moeten laten inslapen die we al 19 jaar bij ons hadden sinds we zijn gaan samen wonen dus ik weet hoe moeilijk het is afscheid te moeten nemen van een huisdier. Sterkte met dit moeilijke besluit ?
Dank je wel. Het is altijd verschrikkelijk om afscheid te nemen van je dierbare huisdieren. Helaas hebben we vanavond het besluit genomen dat het genoeg is geweest. Ze is nog heerlijk verwend vandaag, maar echt genieten deed ze er niet meer van. Het is nu wel heel stil in de kooi. ?
Als iemand die een dag vrij heeft genomen omdat haar laatste muis op sterver lag, leef ik met je mee en begrijp ik je angsten en dilemma’s een beetje. Ik weet zeker dat je doet wat goed is, en ik denk helaas ook dat je zelf denkt dat je het nooit goed kan doen. Maar geloof me: als het moment er is, dan weet je het en doe je het juiste.
Dat is de prijs die we betalen voor de liefde van en voor een (huis)dier. Dat is onze verantwoordelijkheid.
Sterkte,
Daenelia onlangs geplaatst…Toch aan de smartphone
Dank je wel voor je lieve berichtje. Aan het begin van de avond heb ik de natuur een handje geholpen. Ze was niet meer het ratje wat ruim 2 jaar vrolijk door de kooi banjerde, ze was alleen nog maar een omhulsel met dezelfde uiterlijke kenmerken. Ze is nog lekker verwend met Brinta en een yoghurtdrop, heel veel kusjes en vervolgens bij de dierenarts heel snel en rustig ingeslapen.
Brr, ik huiver een beetje voor ratten, maar dat komt omdat ik bang ben voor muizen en soortgelijken. Ik snap heel goed dat het naar is als je je huisdier verliest. Ik moet er niet aan denken dat onze Trixie er niet meer zou zijn.
Nicole Orriëns onlangs geplaatst…Kun jij tevreden zijn met steeds hetzelfde?