Een workshop poëzie.

Eergister volgde ik een workshop poëzie. Deze workshop werd georganiseerd door Dijk & Duin, een instituut met vele vestigingen voor psychische ondersteuning. In een wachtkamer heb ik de oproep zien hangen voor een poëziewedstrijd. Na het verstrijken van de inzendingstermijn tot de uitslag, hebben ze deze workshop georganiseerd.

Mijn historie met poëzie en dichten.

Als puber heb ik altijd mijn gevoelens al van me afgeschreven in dichtvorm. Dit deed ik vooral op momenten van verlies, het overlijden van een familielid of een huisdier, maar ook tijdens liefdesverdriet. Dit was pure rijmelarij, maar het bereikte zijn doel. Het uiten van emotie, gevoel, verlangen, verdiet, alles. In de tijd van Hyves heb ik veel dierenverdriet gedeeld met mijn vrienden, alleen is dit allemaal verloren gegaan toen Hyves, in zijn toenmalige vorm, offline ging.

Op 21 maart was het wereldpoëziedag en daar heb ik ook al het een en ander gedeeld over wat ik mooi vond. Deze dag heeft me geprikkeld en daardoor ben ik weer in de pen gekropen. In een mooi notieboekje wat ik had liggen, ben ik begonnen mijn gedachten en gevoelens weer op te schrijven. Ik merkte al wel dat mijn stijl ondertussen was veranderd, het leven maakt je toch diepzinniger. Toen ik de bewuste poster dus zag hangen, ging ik als eerst neuzen in mijn boekje en heb er 1 uitgekozen en nog iets verder verfijnd.

Workshop poëzie.

In mijn leven heb ik best wel eens workshops gevolgd, maar dit was toch wel even andere koek. Poëzie is een vorm van kwetsbaarheid, je legt je emoties bloot. Op het moment dat je het schrijft en een ander leest dit, is het al spannend. Het schrijven en direct voordragen en feedback ontvangen, dat is doodeng.

Als eerste kregen we 2 gedichten te lezen. Allebei gingen ze over een vrucht en om-ste-beurt konden we onze gedachten en gevoelens uiten. Hierdoor merkte je duidelijk dat iedereen zijn eigen gevoel en emotionele toestand koppelt aan een gedicht. Dit is heel mooi, want iedereen wordt op zijn eigen manier geraakt.

De tweede stap was freewriten. Er stonden verschillende schalen met fruit en noten. Iedereen koos hier iets van uit en wat je koos, daar ging je je gevoelens en ideeën achterelkaar over opschrijven. Het was de bedoeling 10 minuten onafgebroken te schrijven, puur smijten met woorden en zinnen.

Na een korte pauze kwam het er op aan, alle zinnige en onzinnige woorden verwerken in een gedicht. Dit kan rijmend, maar hoeft niet. Het belangrijkste was, het stuk fruit werd de ik-persoon in het gedicht. Wauw, hoe stel je een stuk fruit centraal als ik. Uiteindelijk lukte het iedereen op zijn eigen manier.

Als laatste moesten we ons gedicht voordragen. Iedereen las zijn stukje 2x voor. De eerste keer om te luisteren en de tweede keer om er steekwoorden als feedback aan te koppelen. Dit is de meest mooie, opbouwende manier van een workshop feedback geweest, voor mij. We konden allemaal met een goed gevoel en een mooi gedicht naar huis.

Mijn gedicht zet ik morgen apart online. (Samen is Ik)

Mijn inzending voor de Dijk en Duin poëziewedstrijd staat ook online.

Dicht jij wel eens? Waar gaan je gedichten dan over? 
Follow my blog with Bloglovin