Iedereen maakt in zijn of haar leven wel dingen mee, die op latere leeftijd nog voelbaar kunnen zijn. Dit kunnen kleine, futiele situaties zijn, maar ook best groot. Zeker wanneer het voor een kind niet goed te bevatten is. In dit artikel zal ik meer vertellen over de weg, die ik de laatste paar jaar heb bewandeld, niet zo zeer de oorzaak.

Vastzitten in een burn out.

Een paar jaar geleden gebeurden er in sneltreinvaart heel veel in mijn leven. Het was echt niet alleen maar negatief, maar ook positief. De totale hoeveelheid van gebeurtenissen was teveel, mijn hersenen hadden gewoon geen tijd het een te verwerken en dan stond het volgende alweer klaar.

In mijn situatie kan je zeggen dat ik eigenlijk al een jaar ziek was, voor ik knapte. Van huis uit is me aangeleerd sterk te zijn, dus dat deed ik. Kiezen op elkaar en doorgaan. Nu zie ik in hoe slecht die eigenschap is en ik het veelte ver doortrok. Tenminste, zodra je op eigen benen staat, je eigen sores moet opruimen/verwerken en je je grenzen niet goed bewaakt.

Tijdens mijn burn out kwam ik in de malle molen van de psychiatrische gezondheidszorg. Ik kan je zeggen, een malle molen was het zeker. Als eerst kom je bij de huisarts, eerste gedacht: een griep of iets dergelijks en oververmoeidheid. Het voorschrift luid: “Neem maar even 2 weken rust, dan ben je er wel weer.” Zo gezegd, zo gedaan en na 2 weken terug naar de arts. De conclusie was al snel duidelijk, ik was geen steek opgeknapt. Ik was even moe, futloos, depressief en zwaarmoedig als daarvoor. Dus dan maar medicatie erin.

De volgende stap was praten met een praktijkondersteuner op GGZ gebied. Dit was een hartstikke aardige man, ik kwam wel een beetje vooruit, maar het schoot niet op. Ondertussen werd het de arts wel duidelijk dat het om een burn out ging. Toen ik ook vastliep met de POH, werd ik doorverwezen naar Indigo. Hier werd de burn out bevestigd in combinatie met een depressie. Ik kreeg een schat van een psycholoog toegewezen. Met haar kon ik goed sparren met alles wat er speelde in mijn leven en mijn hoofd. Toch waren er hier ook punten, die ze niet te pakken kreeg, dus weer een doorverwijzing.

Van burn out naar PTSS

Ondertussen was ik braaf mijn reïntegratie traject aan het volgen. Ik was al een aantal maanden uit de running, maar mijn uren die ik reïntegreerde groeide wel. Zoals altijd ging het beste beentje voor, maar dat beste beentje was niet perse voor mijzelf. Voor de zekerheid zette Indigo me door naar het PDC (psycho diagnostisch centrum). Hier heb ik in een tijdsbestek van 3 à 4 maanden alle mogelijke testen ondergaan, om te achterhalen waarom ik niet 100% beter werd.

Je kunt het zo gek nog niet bedenken of ik ben erop getest. Dit waren zwaar vermoeiende dagen. Het is alsof iemand je hersenen probeert uit te wringen. Uiteindelijk kwamen ze hier tot de conclusie dat er signalen waren voor ADD, maar dat die gemaskeerd werden door PTSS. Say what!!!! Dat is best een heftige diagnose. Deze verwacht je bij soldaten, politieagenten, brandweer, oorlogsslachtoffers, etc. Ik schaamde me gewoon voor de diagnose.

Ondertussen zat ik eigenlijk alweer op mijn volle uren, het was vooral een opbouw van taken en dan zou het klaar zijn. Dan zou ik binnen 1 jaar weer beter zijn. Door alle onderzoeken en informatie die uit mij vrijkwam en die ik te verwerken kreeg, raakte ik weer in onbalans. Helaas, dus niet beter voor het 2de jaar ziek zijn.

Door het PDC werd ik doorverwezen naar een psychotrauma centrum. Hier schrok ik me een hoedje. Niet normaal hoe groot/lang de wachtlijsten zijn. Ik kon in mijn eigen woonplaats niet terecht ivm een patiëntenstop. De kortste wachtlijst was 3 tot 6 maanden. Die gedachten zorgde er onder andere voor dat ik weer omviel. Ik deed meer dan ik aankon, omdat het hoofdprobleem nog niet was aangepakt.

Behandeling PTSS

Na een paar maanden kreeg ik eindelijk een oproep. Ik was inmiddels in mijn 2de ziekte jaar en er was een bepaling gedaan wat ik nog kon/mocht. Dat kwam eigenlijk bijna neer op niks en je bent verplicht te solliciteren om ergens anders te reïntegreren. Dit was iets waar ik met mijn hoofd niet bij kon. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het niet wilde snappen of echt niet snapte. Voorgestelde banen waren bv land en tuinbouw. Tuurlijk, ik ga weer bollen rapen en pellen. :S

Helaas was de oproep niet meteen de start van de behandeling. Er moest eerst geïnventariseerd worden, wat er allemaal heeft gespeeld in je leven. Dit bleek veel te zijn, dus de diagnose werd definitief post traumatisch stress syndroom. Dan wordt er gekeken wat voor therapie het beste en meest effectieve voor je zal zijn. Bij mij werd er gekozen voor EMDR. Nou, ik kan je zeggen, ik stoor me momenteel mateloos aan GTST, waar ze doen alsof je met 3 behandeling van je PTSS af bent.

Zelf heb ik 7 maanden therapie gevolgd. Bijna wekelijks had ik een EMDR sessie van anderhalf uur en dan om de zoveel weken een gesprek met de psychiater en een flinke dosis medicatie. Dit was heftig in combinatie met mijn verplichtingen binnen het 2de jaar ziek zijn. Je krijgt een coach toegewezen, die je de weg wijst in de wondere wereld van sollicitatieverplichtingen, UWV, arboarts, arbeidsdeskundige, noem maar op. Ik had echt een schat van een coach, maar helaas ben ik niet beter geworden voor mijn 2de ziektejaar erop zat. Net zoals ik geen reïntegratie plek heb gevonden.

Hoe gaat het nu met mij.

EMDR is echt iets bizars. Het continu terughalen van beelden die je eigenlijk wilt vergeten, dat is pijnlijk op verschillende manieren. Je hart wordt keer op keer gebroken, ik doorliep een periode van rouw en andere momenten voelde het alsof iemand een gehaktbal van mijn hersenen wilde maken. Mijn psycholoog had al aangegeven dat niet iedereen geschikt is voor EMDR. Zelf vermoed ik dat, als je niet sterk genoeg in je schoenen staat, EMDR je op een negatieve manier over de rand kan duwen.

Na 7 maanden van intenssieve therapie, heb ik enorme stappen gezet. Ik kan weer aan momenten terugdenken zonder boosheid, rouw, verdriet of welke negatieve reactie je maar kunt bedenken. Doet het dan helemaal geen pijn meer? Ik heb er voor gekozen van wel. Je geeft een cijfer aan de herinnering ten aanzien van pijn op een schaal van 0 tot 10. Mijn herinneringen heb ik niet op 0 gekregen, maar dat hoefde van mij ook niet. Pijn hoort bij het leven, net als verlies, verdriet en rouw.

Doordat ik de 2de jaarziekte afsloot met een afkeuring, moest ik opzoek naar nieuw werk. Gelukkig kwam er iets op me pad, bij iemand die me de ruimte boodt voor de behandeling, begrip had dat het soms mijn werk kon beïnvloeden, maar die wel een toekomst ziet.

Inmiddels ben ik nu een paar weken klaar met mijn behandeling. De komende maanden moet ik goed naar mezelf luisteren, kijken of ik echt alles verwerk heb of dat ik alles weer netjes in een archiefkast van mijn ziel stop en de sleutel weggooi. Als ik in de komende maanden merk, dat ik weer ga wankelen, dan kan ik direct een nieuwe intake aanvragen bij het psychotrauma centrum. Zelf hoop ik dat dit niet nodig zal zijn.

Ondertussen heb ik het erg naar mijn zin bij mijn nieuwe baan. Een noodgedwongen situatie heeft toch iets moois gebracht. Dit zorgt er ook voor dat ik kan genezen, maar ook groeien. De behandeling mag dan wel klaar zijn, maar nu moeten de wonden nog gaan helen. Gelukkig heb ik nu geleerd de tijd te nemen. Ik weet wat ik voel, wat ik kan dragen, wat belastend is en wat niet. Alleen ik kan ervoor zorgen dat het niet weer misgaat. Voor mij is de belangrijkste factor hierin, eerlijkheid. Eerlijkheid naar mijzelf, mijn man, mijn directe omgeving en mijn werk.

Ik heb dit artikel geschreven en vind het heel eng om hem te posten. Eens op het net is altijd op het net. Toch hoop ik met mijn verhaal mensen te raken, na te laten denken, gesteund te laten voelen of wat dan ook. Mocht je in een soortgelijke situatie zitten, je bent niet alleen! Mocht je iemand in je omgeving hebben met PTSS, helpen kan, maar als er rust en afstand nodig is. Geef dit alsjeblieft aan die persoon. 

de header komt van shutterstock.