Dit is het tweede hoofdstuk van wat hopelijk mijn boek word wat nu het projectnaam draagt Mesuline van het IJselmeer. Ik heb van meerdere mensen leuke reacties gehad op het eerste hoofdstuk. Mocht je die nog niet gelezen heb, lees die dan eerst even. Veel leesplezier met dit tweede hoofdstuk en ik vind het leuk om te horen wat jullie ervan vinden.

Hoofdstuk 2 Melusine van het IJsselmeer

Calum

Wat is het toch heerlijk om te duiken in deze stille tijd van het jaar. Je kunt dan wel niet lang duiken door de temperatuur, ook al heb je nog zo’n goede wetsuite aan, maar het water is zo helder en zo sereen. Het is net alsof je op een andere planeet bent. Hier kan Calum alles vergeten van zijn drukke baan op de Zuidas van Amsterdam en zijn verleden in Glastonbury. Op de Zuidas draait alles om cijfers en presteren en het een sport is om als laatste je computer af te sluiten, om er vervolgens als eerste op het werk te komen. Zijn baan begon meer en meer zijn leven te beheersen. Dat was al duidelijk merkbaar aan zijn vrienden kring, want er werd al bijna nooit meer gevraagd of hij op vrijdagavond nog naar cafe de Hoek in Wervershoof kwam. Negen van de tien keer hadden zijn vrienden al zo diep in het glaasje gekken, dat het verschil in niveau te groot was om het nog samen gezellig te krijgen. Toch best gek, want hij had Engelse roots en als die ergens goed in zijn, dan is het wel drinken tot je er bij neer valt. Dit was juist net hetgeen waarom Calum Glastonbury was ontvlucht en alle naargeestige dingen die er door de straten van Zuidwest Engeland spoken, mede veroorzaakt door het overmatig gebruiken van alcohol. Voeg daar de meest bekende legende van het Verenigd Koninkrijk aan toe, Koning Arthur, en je hebt een giftig mengsel voor de gemeenste en vaagste roddels en geroezemoes. Bij het terugdenken krijgt Calum al rillingen zijn rug. De roddels die er over hem en zijn familie de ronde gingen, die liepen zelfs door tot die tijd. Hun kunnen mensen anno nu dat weten. Toen zijn ouders op tragische wijze om het leven kwamen en hij de mogelijkheid had om via een uitwissel programma naar Nederland te gaan, tja, dan is de keuze snel gemaakt.

Het heerlijke van duiken is dan ook, dat je geen alcohol nodig hebt om te ontspannen en plezier te beleven. De verbinding met de natuur, je bent onderwater echt één met de natuur, dat is Calums alcohol en/of drugs. Een nog groter en fijnere bijkomstigheid, de volgende dag loop je niet met een enorme kater. Net als de meeste keren wanneer hij aan het duiken is, vraagt hij zich af of hij wel de juiste keuze heeft gemaakt met zijn studie en het ontvluchten van zijn geboorteland. Zijn ouders mochten dan wel dood zijn, maar dat betekende niet dat hij helemaal niemand meer had. Eigenlijk heeft hij zijn toenmalige vriendinnetje gewoon via een telefoon gesprekje van 3 minuten laten weten dat hij meeging doen aan de uitwisseling en dat het dus beter zou zijn om het uit te maken. Nu werkt hij dus als bedrijfs econoom op de Zuidas. Het is op zich een uitdagende baan en  er is een leuk salaris mee te verdienen, maar is hij ook echt gelukkig? Als hij hier beneden is, in deze serene onderwaterwereld, dan pas voelt hij zich echt op zijn plaats. Hij voelt zich een met het water en alles wat er in leeft. Misschien had hij toch meer weerstand moeten bieden tegen zijn ouders en door moeten zetten om zijn wens uit te spreken om een Mariene bioloog studie te gaan volgen. Dan zou hij ook gewoon een bachelor halen en door kunnen gaan met studeren voor een master. Maar ja, wat voor status bereik je daarmee. We moest van die boze roddels af. Zijn ouders hadden al zo hard aan de weg getimmerd en nog was het niet gelukt. Zijn vader was rechter en zijn moeder cardioloog. Dus wat is hij er nu uiteindelijk mee opgeschoten? Hij heeft een diploma waar hij eigenlijk niet op zit te wachten en datgeen wat hem wel interesseert, daarvoor kan hij geen studie naast zijn baan volgen, daarvoor draait hij teveel uren.

Calum sluit even zijn ogen om alle donkere gedachten weg te laten zakken en plek te geven. Hierbij gaat hij zijn heel lichaam langs om iedere vezel en cel van zijn lichaam te voelen en te ontspannen. Zijn bloed te voelen stromen door zijn lichaam, bepaalde spieren aan te spannen en te ontspannen terwijl hij daar zo hangt onder water, op deze manier komt hij weer helemaal weer terug in het hier en nu. Het heeft geen zin om te piekeren over hoe het had kunnen gaan. Het is nu eenmaal anders verlopen en gelukkig heeft hij zijn duikbrevetten en kan hij op deze manier van de wonderschone onderwaterwereld genieten. De temperatuur begint al een beetje door zijn wetsuit voelbaar te worden, maar dat negeert hij. Calum is er nog lang niet aan toe om naar boven te gaan en de bewoonde wereld weer in te gaan. In plaats daarvan zwemt hij naar de bodem en begint nieuwsgierig tussen de stenen te kijken wat er zoal ligt en groeit. Hier en daar schiet er een verschrikte vis weg en soms zelfs en dikke paling. Nederlanders zijn gek op paling, Calum snapt er niks van, schiet erg door zijn hoofd, als hij net een van deze vissen weg ziet schieten. Het is toch net een slang. Dat wil je toch niet in je mond stoppen. Iets zorgt ervoor dat hij weer onrustig wordt en hem een onbehagelijk gevoel geeft. Hij kijkt om zich heen. Het is zeer onwaarschijnlijk, maar het voelt als of hij wordt bespied. Er kruipt een rilling langs zijn rug omhoog. “Kalm aan Calum. Er is niks aan de hand. Je hebt gewoon een drukke week gehad. Heel even een paar keer diep adem en kom tot rust. “ Zegt hij in zijn hoofd tegen zichzelf. Hij sluit zijn ogen en doet een simpele ademhalingsoefening, ook om zijn zuurstoftank te sparen.

Op het moment dat Calum zijn ogen opent, ziet hij een rare trilling in het water. Net een soort fata morgan of het dansen van de warme lucht boven het asfalt op een warme zomer dag. Dit heeft hij alleen nog nooit eerder gezien onder water. Hij knijpt nog eens met zijn ogen. Ja daar, daar ziet hij een de onderste helft van een opaal kleurige vis onder de trilling. Ziet hij nu 2 ogen naar hem staren? Verward schut Calum zijn hoofd en begrijpt niet wat hier zojuist gebeurd is. Als hij zich nogmaals focust is de trilling, de kleur en de ogen weg. Zal hij dan net als de halve Zuidas toch ten prooien vallen aan een burn-out? Begint hij nu dingen te zien die er helemaal niet zijn? Hij doet nogmaals zijn ademhalingsoefening, maar deze keer met zijn ogen open. De trilling komt echter niet terug. Langzaam begint hij naar de plek toe te zwemmen waar hij de trilling in het water zag. Heel voorzicht, ook al weet hij zelf ook niet zo goed waarom tast hij in het water om zich heen, Alsof hij verwacht een onzichtbare muur tegen te komen. Dan zwemt hij van vlak onder het wateroppervlak naar de bodem, maar hij kan geen spoor vinden van wat hij zojuist heeft waargenomen. Onrustig begint hij nu rondjes te draaien om zijn eigen as. Wat hij ook gezien heeft, het moet er nog zijn, want voelt zich nog steeds bespied, maar waar en door wat?

Na zeker nog een minuut of 20 op deze manier door het water gedoold te hebben geeft hij het toch maar op. Zijn hoofd draait over uren. Er passeren wel honderden senario’s de revue. Al kan hij zich in geen van alle vinden. Langzaam zwemt hij nog een tijdje rond door het heldere water, puur om te genieten van de stilte en de schoonheid die er heerst. In deze tijd van het jaar heb je nog geen last zwerfafval die de recreanten dumpen in het IJsselmeer. Het kruiende ijs heeft dit als een natuurlijk zuiveringssysteem met zich meegenomen. Calum blijft zich verwonderen wat hij allemaal ziet liggen op de bodem van het IJsselmeer. Nederland lijkt toch niet bepaald bijzonder, maar hij heeft toch al wel een paar persoonlijke schatten ontdekt. Hij neemt ze alleen niet mee. De schatten behoren aan het verleden en de wereld, niet aan hem of een museum. Hij voelt een vibratie om zijn pols. Een teken dat hij omhoog moet voor dat zijn tank leeg raakt. Calum kijkt nog eenmaal om zich heen of hij de trilling kan ontdekken helaas zonder succes en zwemt dan naar boven.

Terwijl Calum het water uit loopt en zich naar zijn spullen begeeft, spookt de hele situatie toch nog door zijn hoofd. Hij is niet helemaal gerest gesteld. Er komen zoveel ouder herinneringen naar boven die hem zwaar overvallen en pijn doen. De reden waarom Glastonbury, Engeland, familie en vrienden heeft achtergelaten. Daarbij de verscheuring van het genot van dit moment, maar ook het besef dat dat het was, een moment. Maandag is het weer volop aan de bak, strak in het pak op de Zuidas. Hij voelt zich daar zo misplaatst, Het kantoor waar hij werkt mag er dan wel uitzien als een vissenkom, maar hij voelt zich niet als een vis in het water. Nee, dat doet hij hier. Zeker met deze rust en nu het water zi helder en schoon is. Hij zou willen dat hij 10 uur onderwater kon blijven, misschien zelfs wel langer. Het is zo’n sensationeel gevoel om zo verbonden te zijn met de natuur, de onderwater wereld en alles wat daar in leeft. Meteen ziet hij die wazige opaalkleurige staart weer en die indringende ogen die hem aankeken. Heeft hij dit nou echt gezien of hij het zich verbeeld? Als hij het zich verbeeld heeft, wat heeft er dan voor gezorgd dat dat gebeurde? Is hij op weg een burn-out te krijgen? Of moet hij de oorsprong zoeken in Glastonbury? Is het dan het Glastonbury van nu of het Glastonbury van eeuwen geleden? 

Walgend van zichzelf schudt Calum zijn hoofd zodra hij zijn masker af doet en zijn hoofd verlost van het bovenste deel van de wetsuit. “Laat je niet gek maken door die oude wijven praat.” Spreekt Calum zichzelf streng toe. Langzaam begint hij zich te ontdoen van zijn wetsuit en weet niet hoe snel hij zijn kleuren aan moet trekken die hij klaar had gelegd. Niet dat hij daar zoveel vrolijker van wordt. Deze zijn na mijn 45 minuten in de open lucht tot ver beneden de 10 graden gedaald. Het kippenvel doet zijn lichaam bijna ineen krimpen. Zodra hij aangekleed is, rent hij even een paar keer heen en weer. Nog steeds heeft hij het gevoel dat hij in de gaten wordt gehouden, maar als hij rond kijkt, dan ziet hij niks vreemds. Zodra hij warm genoeg is, pakt hij al zijn spullen en stopt deze in de auto. Het is tijd om naar huis te gaan. Waarschijnlijk is het gewoon dat hij oververmoeid is van het altijd maar moeten presteren, presteren, presteren. Calum kruipt achter het stuur, zet zijn stoel verwarming aan en zet lekker een keltische verzamel-cd op. Stiekem kriebelt er toch een beetje nostalgie als hij huiswaarts keert.