Zelf heb ik Corine als schrijfster leren kennen door haar boek “Bo is (niet) anders. Ze heeft autisme So What!” . Helaas heeft het interview Corinne Poleij via de mail plaats moeten vinden door de Corona. Nog even over het boek, deze is spannend en humoristisch en gaat over een jong meisje dat merkt dat ze “anders” is, maar niet hoe en waarom.
Interview Corinne Poleij autisme week 2020
- Wat voor kind was je?
Ik was een denkertje. Rustig, behoedzaam en creatief.
Puzzelen en tekenen deed ik graag; alleen met mijn eigen gedachten. Toch was ik ook wel avontuurlijk, want ik vond het heerlijk om door de wijk te zwerven, op zoek naar nieuwe dingen.
Als tiener was ik verlegen. Op school kon ik me niet concentreren, de lessen duurden mij veel te lang. Na schooltijd trok ik me terug op mijn kamer om naar muziek te luisteren. Dat gaf rust. Alle hitlijsten kende ik inmiddels uit mijn hoofd, maar Franse woordjes of de jaartallen van de geschiedenislessen kon ik niet onthouden.
- Hoe oud was je op de leeftijd dat je de diagnose kreeg?
Eigenlijk heb ik altijd al geweten dat ik anders was dan de mensen met wie ik omging. Slecht in sociale contacten, behoudend, snel overprikkeld… Pas op mijn 40ste drong het tot me door dat ik wel eens autistisch zou kunnen zijn. Ik deed wat online tests en de resultaten logen er niet om. Maar toch duurde het nog 4 jaar voor ik de moed had om echt stappen te nemen om een diagnose te krijgen. Op mijn 44ste hoorde ik dat ik het Syndroom van Asperger heb.
- Zorgde dat voor een opluchting of zorgde het juist voor nog meer stress?
Ondanks dat de diagnose niet onverwachts kwam, voelde het als een opluchting. Het was iets dat ik tegen anderen kon vertellen, zodat zij rekening met mij konden houden. Mijn gedrag snapten. Tenminste… dat dacht ik. Maar men weet nog te weinig van autisme af, ze hebben vooroordelen. Het kwam er eigenlijk op neer, dat ik me voor mijn diagnose schaamde en het angstvallig verborgen hield. De mensen om mij heen kennen mij niet anders dan hoe ik nu ben, dus daar zal toch niks aan veranderen. Al heb ik wel een excuus om niet naar drukke verjaardagen te gaan. En als ze toch vraagtekens zetten bij mijn gedrag dan denk ik: hé, ik heb een excuus, maar jij niet!
- Hoe heb je de diagnose verwerkt?
Ik begon op internet gelijk allerlei informatie omtrent autisme te verzamelen, ik werd lid van de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme) en PAS (Personen uit het Autisme Spectrum).
Via de NVA kon ik deelnemen aan een lotgenotengroep, waar ik nog steeds eens per maand trouw heenga. Het omgaan met andere autisten geeft veel herkenning en dat is fijn. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. 
- In Nederland merk ik dat er bij autisme meteen een link wordt gelegd met minder begaafd zijn. Hoe vind je dat?
Ik vind dat zeer irritant! Dat is ook de reden dat ik mijn diagnose angstvallig geheim hield. Ik probeerde het te verbloemen, door een masker op te zetten en net te doen alsof. Tja, op deze manier kun je niet echt jezelf zijn. Dat is absoluut niet vol te houden. Ik kreeg een burn-out en het kostte me echt heel veel tijd en energie om op te knappen. Dat was ook gelijk een ommekeer geweest in mijn leven. Ik deed mijn masker af! Ik werd opener over mijn autisme (maar dit blijft lastig), ging niet meer naar verjaardagen als ik geen zin had en ik stopte met anderen te pleasen. Ik ben wie ik ben en daar is niks mis mee! Als men denkt dat ik minder begaafd ben, dan lach ik om hun onwetendheid. Het zegt meer over hen dan over mij.
- Naar mijn idee is België veel verder ontwikkeld in kennis en acceptatie van autisme dan wij. Hoe kijk je hier naar?
Vlak na mijn diagnose kreeg ik psycho-educatie (informatieavonden omtrent autisme). Dit werd gegeven door een Belgische psycholoog, die zeer gedetailleerd kon vertellen hoe de prikkelverwerking in het brein van een autist werkt. Dit was zeer interessant. Zijn Nederlandse collega’s schaften mij veel minder informatie. Maar of België echt anders omgaat met autisten, dat durf ik niet te zeggen.
- Hoe kwam je op het idee van Bo?
Ik had al twee dunne kinderboekjes op mijn naam staan (Adina en Brusje), die in België zijn uitgegeven. Het werd daarom tijd voor een iets dikker boek.
Over autistische kinderen bestaan vele vooroordelen: ze zouden o.a. emotieloos, dom, druk of gevaarlijk zijn. Meer dan eens krijgen ze te horen dat ze moeilijk doen.
Maar kinderen met een beperking doen niet moeilijk. Nee, ze hebben het moeilijk!
Tv-series zoals Atypical en The Good Doctor (overigens hele leuke series, waar ik graag naar kijk) gaan over zeer stereotype autisten. Tja, zo help je de vooroordelen natuurlijk de wereld niet uit. En autisme uit zich toch echt bij iedereen anders.
Voor meer begrip en om de vooroordelen een stuk minder te laten worden, heb ik “Bo is (niet) anders” geschreven. Het is een spannend en grappig kinderboek. Een soort detective.
Over een meisje dat een record wil verbreken. Want als ze beroemd is, krijgt ze vast een hartsvriendin. Maar een record verbreken valt nog niet mee. Zeker als je de dingen letterlijk neemt, boeven moet opsporen en ook nog eens te horen krijgt dat je een vorm van autisme hebt.
Bo geeft niet op! Al gaan de dingen niet zoals ze gehoopt had.
Stiekem heb ik er grappige stunten van mezelf als kind in verwerkt. 
- Hoe vind je dat de huidige wereld is voor mensen met autisme?
Chaotisch! En dan heb ik het niet over de Coronacrisis die er op dit moment is, want daar heeft iedereen last van.
De samenleving wordt sneller en sneller. Ben je nog niet gewend aan het ene, dan kondigt zich alweer een andere verandering aan. Multitasking, verre reizen maken, vele likes krijgen op Instagram, niks willen missen… Probeer je als autist dan maar staande te houden. Dat is topsport!
Ik ben 50 jaar, dus ik hoef niet meer zo nodig te presteren. Ik weet nu wat ik wel en niet wil. Maar voor autistische jongeren zorgt het voor overbelasting.
Tegelijkertijd levert de huidige wereld voordelen op. Ben je slecht in sociale vaardigheden, dan kun je je vaak prima redden via internet. Zo heb ik een hekel aan supermarkten. Ze zijn mij te druk. Tegenwoordig laat ik mijn boodschappen thuis bezorgen. In alle rust bekijk ik op de site wat ik bestellen wil. Zo raak ik niet overprikkeld. (dit onderstaande filmpje vind ik erg toepasselijk bij dit interview Corinne Poleij)
- Is het goed dat er steeds meer aandacht voor is?
Aandacht is niet verkeerd. Mits men het niet steeds heeft over de hinder die een autist ervaart. Laten ze het eens hebben over de positieve kanten, de talenten of de goede eigenschappen.
Stel, een of andere wetenschapper biedt mij een pilletje aan dat mijn autisme weg kan nemen… ik zou dat pilletje gelijk door de wc spoelen. Laat mij maar zijn wie ik ben. Zelfs als ik overprikkeld, angstig of onzeker ben.
Te veel aandacht zorgt misschien voor medelijden en dat is nu het laatste wat ik wil.
Maar dat er veel georganiseerd wordt voor autisten vind ik wel fijn. Zo bezoek ik zeer regelmatig de contactdagen van PAS. Gezellig samen wat drinken en kletsen en na afloop uit eten. Bij deze groep voel ik me zelfverzekerd. Ik ben zelf vrijwilliger bij PAS (een vereniging voor en door autisten) en heb me zelfs als bestuurslid beschikbaar gesteld. Dingen doen voor andere autisten geeft me voldoening.
Als aandacht zorgt voor meer begrip en meer acceptatie, dan zijn we op de goede weg.
- Heb je zelf nog iets toe te voegen?
Autisme bepaalt voor een groot deel mijn dagelijks leven, maar ik kan er steeds beter mee omgaan. Een aantal jaren geleden zat ik altijd thuis achter mijn computer te schrijven of te illustreren. Om meer onder de mensen te komen, ben ik naar de fotovakschool gegaan. In eerste instantie leek dit een zeer slechte keuze, want ik moest behoorlijk uit mijn comfortzone komen. Doordat ik daar open was over mijn autisme, voelde ik me uiteindelijk op mijn gemak. De opleiding heeft me laten groeien. Van iemand die altijd onzichtbaar op de achtergrond was naar een redelijk zelfverzekerde vrouw die meer op de voorgrond treedt.
Omdat deze groei zo heerlijk aanvoelde, ben ik mezelf verder gaan ontwikkelen. Ik doe nu rijangstraining bij Rijschool Geduld (gespecialiseerd in het lesgeven aan mensen met Autisme, ADHD, Faalangst en Rijangst), ik heb me beschikbaar gesteld als bestuurslid van PAS en volg een klassikale cursus Italiaans. Ik ga eropuit! Deze huismus veranderde in een sociaal wezen. Dit had ik vier jaar geleden echt nooit verwacht.
En mocht ik een terugval krijgen? So what!
Het interview Corinne Poleij geeft me weer nieuwe inzichten.
Als eerste wil ik Corinne bedanken voor haar medewerking aan mijn campagne die ik voer rond de week van Autisme, welk dit jaar behoorlijk in het niet valt. Eigenlijk hadden we afgesproken elkaar te ontmoeten, dit was voor haar een goed moment om haar rijangst overwinning te testen, want we wonen behoorlijk ver uit elkaar. Helaas kwam daar COVID-19 om de hoek en ging het feestje niet door. Om het interview toch door de te laten gaan, heb ik de vragen in een document doorgestuurd.
Net als dat elk mens verschillend is, zo is ook iedere autist verschillend. Toch herken ik heel erg veel van mijn man in het verhaal van Corinne. Zo is mijn man ook laat gediagnostiseerd na een zware burn-out. Tja, je hele leven een toneelspelletje spelen, dat hou je geen mensenleven vol. Wij zijn hier ook gek op Atypilcal en The good doctor. Ze stereotyperen de autist in deze series wel, maar ik vind het persoonlijk minder erg dan met Rain man. De acceptatie voor jezelf, maar vooral voor je omgeving heeft bij ons ook een tijd geduurd, maar op een bepaald moment hebben we gedacht, laat maar. Zolang wij maar gelukkig samen zijn (nu al 22,5 jaar), daar draait het om. Ik vond het een zeer boeiend interview. Helaas niet één op één, maar daar is het de tijd niet naar.
Mocht je denken, hé, ik kan me hier wel in vinden en ik wil hier wel aan meewerken. Neem dan via het contactformulier contact met me op. Niemand die zegt dat ik alleen in de week van autisme interviews kan plaatsen en aandacht kan vragen.
Heb jij mensen met autisme in je directe omgeving? Hoe ervaar je dit? Heb je dit altijd al wel gemerkt (bij een laat diagnose) of kwam het als donderslag bij heldere hemel? Durf je het aan om je verhaal met mij en mijn lezers te delen, eventueel met een fictieve naam? Het mogen ook ouders zijn van kleine kinderen met autisme. Herkende je iets uit het interview Corinne Poleij?
Follow my blog with Bloglovin
Leave A Reply