Als je van boeken houdt, dan blijf je het net afstreunen en dan kom je zoveel mooie dingen tegen. Don’t judge a book by it’s cover, maar hey, toen ik De terugkeer van Layhar – Kirsten Groot zag, was ik op slag verliefd. Zo kwam ik tot de ontdekking Zilverbron/Zilverspoor twee overlappende uitgevers zijn die ik niet ken, maar waar ik wel boeken van heb. Volg je me nog?

De terugkeer van Layhar – Kirsten Groot

Wanneer de koning van Ōkoku tegenover een onbekende vijand komt te staan, start hij een klopjacht op alle elfen in zijn koninkrijk. De jonge elf Ai heeft zich na een slachtpartij in haar dorp jarenlang in het woud verscholen. Wanneer ze daar ontdekt wordt, wordt ze gedwongen Ōkoku te ontvluchten, achtervolgd door jagers en de wonden van haar verleden. Wie kan ze vertrouwen? Waar is ze veilig? Ze is wanhopig op zoek naar een manier om het verleden eindelijk te laten rusten, maar tot overmaat van ramp dreigt de wereld, eeuwen nadat de grote Rassenoorlog in één mysterieuze nacht geëindigd is, opnieuw aan chaos ten onder te gaan. Hoe kan ze zichzelf en de wereld redden?

bron: AKO.nl

Mijn ervaring met De terugkeer van Layhar – Kirsten Groot

Als eerste moet ik het toch zeggen. Kom op, zeg nou eerlijk, die cover is toch om verliefd op te worden. ? Sorry, bookcrush. Helaas was dat met het boek zelf in het begin niet meteen het geval. Er zitten een aantal ijzersterke kanten aan dit boek, maar ik heb toch ook wel wat kritische noten toe te voegen, die ook echt wel van invloed zijn op het eindoordeel van mijn recensie. Ik lees een boek altijd zo openminded mogelijk voor een recensie, maar je kunt nooit voorkomen dat smaak, etc toch ook zijn invloed heeft en een inschatting voor de algemene lezer voor De terugkeer van Layhar.

Om met de deur in huis te vallen. De eerste hoofdstukken waren taai. Als dit boek eetbaar was, dan was het alsof ik op een ledere schoenzool zat te kauwen. Ik heb hem daarom ook best vaak weggelegd voor een paar dagen, om hem vervolgens weer op te pakken. Vaak kan ik dan gewoon doorlezen, maar ik merkte, dat ik zeker een aantal pagina’s terug screenend moest lezen, voor ik weer door kon. Gelukkig ging het na een aantal hoofdstukken beter.

Wat ik een heel groot pluspunt vond, was de manier waarop de wereld door Kristen Groot is geschapen. Een vleugje Europees. een vleugje Japans en dan natuurlijk mijn favoriete ingrediënten, elfen, dwergen, draken nimfen, puur. Al het heerlijke om aan de dagelijkse werkelijkheid te ontsnappen. Als in fantasy is vaak een verbloemde versie van de wereld waarin we leven. Rassenhaat, volkerenmoord, genocide komen in veel fantasy boeken voor en op de een of andere manier voelt het dan anders, maar het is hetzelfde wat in de jaren ’90 in Ruanda gebeurde, momenteel nog in Afghanistan en vast in nog meer landen waarvan we niks horen en zien op tv.

Mijn oordeel over De terugkeer van Layhar – Kirsten Groot

Dit boek is op een bijzondere manier opgebouwd en zet je ook wel aan het denken. Dat vind ik persoonlijk wel knap als je dat voor elkaar krijgt met een fantasy boek. Om er zo’n afspiegeling van de wereld in aan te brengen, dat je gaat nadenken. Dat is knap! Toch heb ik ook een kritische noot. Dit is een boek die niet makkelijk te lezen is. Dit komt vooral door de woordkeuze en stijl waarmee de zinnen zijn opgebouwd. Hierdoor valt een heel deel YA publiek denk ik al af. Nu zijn er ook steeds meer oudere YA lezers, maar maakt dat het financieel aantrekkelijk. Persoonlijk zou ik voor een iets lossere schrijfstijl gaan bij een vervolg.

De karakter opbouw de ontwikkeling van de elf Ai in zware tijden wordt mooi opgebouwd. De familieband tussen broer en zus Hanna en Kazato die op een bizarre wijze verbonden zijn, dat hij alleen kan eten wat zij bereid heeft. Kortom, aan de karakters licht het zeker niet. Wat luchtigere taal en minder Japanse woorden en het is een killer!!

Mijn cijfer voor De terugkeer van Layhar – Kristen Groot: 7