Spijt! – Carry Slee laat maar zien dat pesten en treiteren van alle tijden is. Als je nagaat dat dit boek uit 1998 komt. Het is toen beloond met de prijs van de jonge jury, dus ook die waren zich al bewust van dit maatschappelijke probleem. Zelf won Carry Slee 9x de Prijs van de Nederlandse Kinderboeken jury. Kortom het is er, het zal er altijd zijn, het gaat er vooral om, hoe gaan we er mee om.

Spijt! – Carry Slee

Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan mee, maar hij durft er niks van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, griijpt ook niet in. Hij heeft een hekel aan Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens om hem dubbel ligt, lacht hij zelf mee. Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt. Dan vinden ze Jochems tas in het meer. Misschien is het al te laat… Carry Slee is een van de meest succesvolle kinderboekenschrijvers van Nederland. Negen keer won ze de Prijs van de Nederlandse Kinderjury en vijf keer de Jonge Jury. Van haar boeken zijn inmiddels bijna 5 miljoen exemplaren verkocht.

bron: Hebban.nl

Mijn ervaring met Spijt! – Carry Slee

Als eerste kan ik van geluk spreken dat ik nooit serieus gepest ben. Iedereen wordt wel eens getreiterd of geplaagd, maar constant en met grote regelmaat je leven zuur gemaakt worden, nee… Het lijkt me verschrikkelijk voor iedereen die dat heeft moeten doorstaan. Niemand zou dat moeten doorstaan. Het is nergens voor nodig.

Jochem is een zeer getalenteerde jongen, daar kan hij zijn ei een beetje in kwijt/ Door al het gepest raakt hij toch steeds dieper in een dal en je voelt zijn depressie toenemen. Af en toe wilde ik het boek in stappen en Jochem een schouder bieden en vertellen wat een kanjer hij was, aan de andere kant wilde ik de pestkoppen Sanne en haar twee schoothondjes even flink de les te lezen.

Mijn oordeel over Spijt! – Carry Slee

Als eerste wil ik mijn bewondering uitspreken over het hebben van het lef om in de jaren 90 een kinderboek te schrijven met zo’n zwaar onderwerp en ook best een zwaar eind. Carry Slee laat je lezen en voelen dat 3 mensen de aanstichter zijn van het pesten, maar in feiten zijn er meer die vuile handen hebben, namelijk iedereen die wegkijkt. Alleen Vera durft enigszins wat tegengas te geven aan Sanne en haar schoothondjes Justin en Remco. Helaas kan dit niet voorkomen dat Jochem zich steeds eenzamer en depressiever gaat voelen. Kortom een verhaal uit 1998, die ook net zo goed gisteren geschreven had kunnen zijn.

Heb je het boek Spijt! – Carry Slee gelezen? Wat vond jij ervan? Hoe vind je het dat een boek uit 1998 nu net zo hard nog van toepassing is?
Follow my blog with Bloglovin